Bir yağmur yağar önce, günahları siler dersin, ağlar melekler sanırsın.. Öyledir aklına yazdığın... Çok uzaktadır aradığın, belki bir kan pıhtısının içinde hemen nefesinin içinde.. “Olmaz” dersin... Hasret.. Sonra bir hüzün kaplar ellerinin arasından kalbine giden sözlerini...

          Göremezsin belki de bir Sümer kralı gibi, duyamazsın yerin altında akan suyun sesini... Gılgamış gibisin belki güçlü ve mağrur... Bir gün bir Enkidu gelse de seni yense, gözünü açsa... Diz üstüne çöksen ve kaldırsan kafanı, uyansan kan ve kar uykusundan...

         Sonra açsan gözlerini ve görebilsen demir perdenin arkasındakini... Geçmişin karanlık odasında, bir elinde paslı zincir... Bir elinde hep o zincir... Çeksen boş olduğunu göreceksin bir mevsimsiz kuş gibi özgür... Karanlık; göremiyorsun... Gözlerin mi kapalı yoksa... Kapının önünde hep biri var sanıyorsun belki de... Kapıyı kapalı sanıyorsun kilitli... Gönül sonsuzluğuna zaten gitmiştir kapının bekçisi... Gitti ve yok artık...
            

Sonra uyansan... Gözün kamaşsa sapsarı bir ışıktan.. Ne o, nedir o? Yıllardır orda değil miydi zaten? Yoksa sen mi hep karanlık bulutlar altında yürüdün ve ıslandın sağanak yağmurlarda, bardaktan boşanırcasına.. Güneşin yok mu?

Peki, nasıl geldin buraya, kim getirdi seni?. Hangisi?

Kalabalıklar arasında yalnız mısın yoksa?

Bak orda...